Burundi

Burundi (buˈɾundi), oficjalnie Republika Burundi (rundi Republika y’Uburundi; fr. République du Burundi) – państwo bez dostępu do morza położone w Afryce Wschodniej graniczy z Rwandą od północy, Tanzanią od wschodu i południa, oraz z Demokratyczną Republiką Kongo od zachodu. Stolicą jest Bujumbura.  Bujumbura  Burundi nie ma dostępu do morza jednakże większość jej południowo-zachodniej granicy stanowi jezioro Tanganika.    Tereny państwa były zamieszkane przez ludy Twa,     Tutsi i Hutu. Burundi było rządzone przez króla Tutsi przez ponad 500 lat. Jednakże na początku XIX wieku, Niemcy i Belgowie zajęli te tereny, przez co Burundi była częścią kolonii Ruanda-Urundi. Polityczne niepokoje z powodu różnic społecznych między Tutsi i Hutu, powodowały po uzyskaniu niepodległości stan wojny domowej. Burundi później stało się prezydencką republiką demokratyczną, co uspokoiło niepokoje.    Burundi jest jednym z najbiedniejszych państw świata. Ma najniższe PKB per capita mieszkańca na świecie. Bieda jest spowodowana głównie konsekwencjami wojen. Mimo biedy oraz masowej emigracji Burundi jest dość gęsto zaludnione. Podstawowymi zasobami naturalnym kraju są kobalt, miedź oraz cukier i kawa.   Burundi jest jednym z najmniejszych państw Afryki. Nie ma dostępu do morza. Na terenie kraju panuje klimat równikowy. Burundi leży na terenie Rowu Albertine znajdującego się w zachodniej części Wielkiego Rowu Wschodniego. Państwo leży na płaskowyżu w centrum Afryki. Średnia wysokość płaskowyżu wynosi 1707 m, natomiast najwyższy szczyt Heha, leżący na południowy wschód od Bużumbury, ma 2685 m. Na terenie kraju znajdują się źródła Nilu, które przez Nil Wiktorii wpadają do Jeziora Wiktorii Kolejnym ważnym zbiornikiem wodnym jest Jezioro Tanganika, zlokalizowane na południowym zachodzie kraju.    W strukturze użytkowania ziemi dominują grunty orne oraz pastwiska. Osadnictwo wiejskie prowadzi do wylesiania oraz erozji gleb. Burundi z powodu przeludnienia zostało niemal doszczętnie wylesione. Co rocznie wycinane jest 9% lasów. Na terenie kraju znajdują się dwa parki narodowe: Park Narodowy Kibira na północnym zachodzie (Na terenie Rwandy park nazywa się Park Narodowy Lasy Nyungwe) oraz Park Narodowy Ruvubu na północnymwschodzie (wzdłuż rzeki Rurubu, inne nazwy Ruvubu i Ruvuvu). Oba parki zostały założone w 1982 w celu ochrony dzikich zwierząt.     Kultura Kultura Burundi opiera się na lokalnych tradycjach na które wpływ miały również kultury sąsiednich krajów. Rozwój kultury jest utrudniony przez niepokoje społeczne. Ze względu na to, że rolnictwo jest główną gałęzią gospodarki typowym posiłkiem Burundyjczyków są słodkie ziemniaki, kukurydza oraz fasola. Ze względu na zbyt wysokie koszty mięso jest jedzone tylko kilka razy w miesiącu. Podczas spotkań znajomych Burundyjczycy piją impeke lub piwo oraz jedzą ze wspólnego naczynia, które symbolizuje jedność. Podział administracyjny Burundi jest podzielone na 17 prowincji, 117 gmin i 2,638 Kolonii. Prowincje mają własne samorządy. W 2000 prowincja Bujumbura została podzielone na dwie:Miasto Bużumbura i Bużumbura. Bubanza Miasto Bużumbura Bużumbura Plac niepodległości w Bużumburze Bururi Cankuzo Cibitoke Gitega Karuzi Kayanza Kirundo Makamba Muramvya Muyinga Mwaro Ngozi Rutana Ruyigi Ustrój polityczny Burundi jest republiką prezydencką z demokracją pośrednią opierającą się na wielopartyjnym parlamencie. Prezydent jest jednocześnie głową państwa, jak i przewodniczącym parlamentu. W Burundi działa 21 partii politycznych. 13 marca 1992 lider Tutsi Pierre Buyoya ustanowił konstytucję, która doprowadziła do pluralizacji sceny politycznej 6 lat później 6 czerwca 1998 konstytucja została zmieniona poszerzona została niższa izba parlamentu i ustanowiono dwa stanowiska wiceprezydentów. Zmiany były spowodowane przyjęciem porozumienia w Aruszy. Zmiany weszły w życie przy okazji wyborów w 2000. Władzą ustawodawczą jest dwuizbowy parlament składający się ze Zgromadzenia Narodowego i Senatu. Od 2004, Zgromadzenie Narodowe ma 170 członków. Zgodnie z prawem Burundi w parlamencie ma być 60% Hutu, 40% Tutsi oraz 3 przedstawicieli Batwa.Dodatkowo 30% mają stanowić kobiety. Parlament jest wybierany na pięcioletnią kadencję. Senat ma 51 członków z czego 3 miejsca są zarezerwowane dla byłych prezydentów. Pozostałych członków wybierają kolegia elektorskie w każdej z prowincji Każde kolegium wybiera po jednym parlamentarzyście z Hutu i Tutsi. Senat ma podobnie jak Zgromadzenie kadencję 5 letnią podobnie jak w przypadku niższej izby 30% parlamentarzystów muszą stanowić kobiety. Prezydent desygnuje członków Rady Ministrów, która również jest częścią władzy wykonawczej Prezydent może wybrać 14 członków Senatu do pomocy Radzie Ministrów. Ministrowie muszą być zaaprobowani przez większość 2/3. Prezydent wybiera również dwóch wiceprezydentów. Od 2010, prezydentem Burundi jest Pierre Nkurunziza. Pierwszym wiceprezydentem jest Therence Sinunguruza, a drugim Gervais Rufyikiri. Najwyższym organem sądowniczym jest Sąd Najwyższy. Istnieją trzy instancje apelacyjne poniżej Sądu Najwyższego. W państwie działa 123 sądów lokalnych podlegających pod Sąd Najwyższy. Historia Na długo przed powstaniem wielu państw europejskich, na obszarze współczesnego Burundi narodziło się państwo o ustroju monarchicznym oraz oryginalnej i skomplikowanej strukturze społecznej. Hutu i Tutsi – dwie największe grupy etniczno-społeczne zamieszkujące Burundi – dzielił przede wszystkim status społeczny i ekonomiczny. Hutu trudnili się zazwyczaj uprawą roli, podczas gdy Tutsi byli znani ze swych tradycji pasterskich. Pomiędzy obiema grupami panowały powiązania typu klientelistycznego. Początki królestwa Burundi oraz etnogeneza ludów zamieszkujących jego terytorium pozostają jednak bardzo trudne do ustalenia z powodu braku jakichkolwiek pisanych źródeł. Dostępne informacje na ten temat opierają się wyłącznie na ustnych przekazach i pozostają trudne do weryfikacji. Na mocy postanowień konferencji berlińskiej (1884–1885), przesądzającej o podziale Afryki pomiędzy europejskie mocarstwa kolonialne, terytoria współczesnych Rwandy i Burundi zostały przyznane Cesarstwu Niemieckiemu. Początek obecności militarnej Niemiec na terytorium Burundi datowany jest jednak dopiero na rok 1896, kiedy to we wsi Usumbura, ustanowiony został niemiecki posterunek wojskowy. W 1899 roku utworzony został dystrykt o nazwie Ruanda-Urundi. Niemieckie rządy w Burundi zakończyła I wojna światowa. Na mocy postanowień traktatu wersalskiego, kolonię przekształcono w terytorium mandatowe Ligi Narodów, administrowane przez Belgię. Po zakończeniu II wojny światowej Ruanda-Urundi została przekształcona w terytorium powiernicze ONZ, pozostające nadal pod władzą Belgii. W Burundi zaczęły już wówczas narastać tendencje niepodległościowe, których wyrazicielem stała się przede wszystkim powstała w 1957 roku Partia Jedności i Postępu Narodowego Burundi (Parti de l’Union et du Progrès National – UPRONA). Burundi, podobnie jak sąsiednia Rwanda, uzyskało niepodległość 1 lipca 1962 roku. O ile jednak w Rwandzie doszło wcześniej do krwawego powstania ludowego, które przyniosło obalenie tamtejszej monarchii Tutsi oraz utworzenie całkowicie zdominowanej przez Hutu republiki, o tyle Burundi rozpoczęło niepodległy byt jako monarchia konstytucyjna, w której duże wpływy zachowali Tutsi. Pod wpływem szeregu czynników relacje pomiędzy obiema grupami etnicznymi szybko uległy jednak gwałtownemu pogorszeniu. Nieudany zamach stanu, przeprowadzony przez grupę oficerów Hutu w październiku 1965, umożliwił kontrolowanej przez Tutsi armii zdobycie dominującego wpływu na sprawy państwa. Po kilkumiesięcznym okresie trudnej koabitacji wojsko obaliło monarchię i proklamowało powstanie tzw. Pierwszej Republiki (28 listopada 1966). W kolejnych latach wojskowy reżim systematycznie ograniczał wpływy Hutu w życiu politycznym, siłach zbrojnych i administracji. Nieudane powstanie Hutu, które pod koniec kwietnia 1972 wybuchło w południowych prowincjach Burundi, dało rządowi pretekst do dokonania eksterminacji elity społecznej Hutu. Od końca kwietnia do września 1972 zamordowano w Burundi od 100 tys. do 300 tys. Hutu, a co najmniej 150 tys. zmuszono do ucieczki z kraju. Był to pierwszy odnotowany przypadek ludobójstwa w historii postkolonialnej Afryki. Rzezie z 1972 roku ostatecznie utwierdziły status Tutsi jako warstwy dominującej. Przez następnych 16 lat władza, wpływy, przywileje i bogactwo były zastrzeżone wyłącznie dla przedstawicieli tej grupy etnicznej, podczas gdy Hutu blokowano dostęp do edukacji oraz pozbawiano ich możliwości służby w strukturach militarnych lub pracy w administracji państwowej. W sierpniu 1988 w gminach Ntega i Marangara na północy kraju wybuchło spontaniczne powstanie Hutu, wywołane prowokacjami lokalnych urzędników Tutsi oraz obawami przed powtórzeniem się ludobójstwa z 1972 roku. W trakcie kilkudniowych zamieszek zostało zabitych kilkuset Tutsi. W odwecie rządowa armia zamordowała od 15 tys. do 30 tys. Hutu, a kolejnych 50 tys. zmusiła do ucieczki z kraju. Pod naciskiem społeczności międzynarodowej rząd prezydenta Pierra Buyoyi był wówczas zmuszony podjąć daleko idące reformy. 1 czerwca 1993 przeprowadzono pierwsze w historii Burundi wolne wybory prezydenckie, których bezapelacyjnym zwycięzcą okazał się kandydat umiarkowanej opozycji Hutu, Melchior Ndadaye. Partia Ndadaye – Front pour la Démocratie au Burundi (FRODEBU) – odniosła również całkowite zwycięstwo w przeprowadzonych 29 czerwca 1993 wyborach parlamentarnych. Ekstremistyczna frakcja Tutsi, wciąż zachowująca duże wpływy w armii i aparacie państwowym, nie potrafiła się jednak pogodzić z utratą monopolu władzy. 21 października 1993 doszło do próby zamachu stanu, której trakcie zbuntowani żołnierze zamordowali Ndadaye oraz kilku jego najbliższych współpracowników. Na wieść o śmierci prezydenta wieśniacy Hutu przystąpili do masowych pogromów Tutsi, na co zdominowana przez Tutsi armia odpowiedziała zakrojonymi na szeroką skalę odwetowymi masakrami Hutu. W wyniku obustronnych pogromów zginęło prawdopodobnie od 30 tys. do 100 tys. ludzi. Śmierć Ndadaye i będące jej konsekwencją rzezie na tle etnicznym skutecznie zahamowały proces demokratyzacji, zniszczyły rodzący się międzyetniczny konsensus oraz trwale zdestabilizowały państwo. Wkrótce rozpoczęła się otwarta wojna domowa pomiędzy rządową armią a partyzanckimi ugrupowaniami Hutu. Konflikt pochłonął łącznie ok. 300 tys. ofiar oraz całkowicie zrujnował gospodarkę kraju. Wojnę domową zakończyło dopiero podpisanie porozumień pokojowych w Aruszy (2000) i Dar es Salam (2003), dzięki którym możliwe stało się zawieszenie broni i przeprowadzenie demokratycznych wyborów w lipcu 2005 roku. Ostatnie rebelianckie ugrupowanie złożyło jednak broń dopiero w kwietniu 2009 roku.