Erytrea

Erytrea, oficjalnie Państwo Erytrea – państwo w Afryce Wschodniej, nad Morzem Czerwonym. Graniczy z Etiopią, Dżibuti i Sudanem. Erytrea jest podzielona na 6 regionów administracyjnych (zobas), które z kolei są podzielone na dystrykty (sub-zobas). Tunel w Erytrei Plateau. W Erytrei wyróżnia się trzy strefy geograficzne. Część wschodnią stanowią pustynie i półpustynie, klimat jest gorący i suchy (oprócz wybrzeża), a ludność zajmuje się pasterstwem i rybołówstwem. Należący do tej strefy region Danakil to jedno z najgorętszych miejsc na Ziemi, leży on częściowo w depresji. Część centralna to żyzne wyżyny, gdzie rozwinięte jest rolnictwo, średnia roczna temperatura wynosi 18 °C, pora deszczowa trwa od czerwca do września. Część zachodnia to suche i gorące niziny. Linia brzegowa Erytrei ma ok. 1000 km. Do Erytrei należy ok. 350 wysp na Morzu Czerwonym, m.in. archipelag Dahlak. Największe miasta Erytrei to Asmara,   Keren,   Agordat,   Nakfa oraz porty Massaua  i Assab. Kolej Massaua - Asmara Historia Do VII wieku Erytrea była częścią Królestwa Etiopii. W wiekach średnich nasiliły się w tym regionie wpływy arabskie – nie tylko kulturowe, ale i polityczne. W XVI wieku Erytrea została podbita przez Turków. Na mocy traktatu z Ucialli w 1890 r. stała się kolonią włoską. W 1936 roku kraj stał się częścią Włoskiej Afryki Wschodniej. W latach 1941-1952 Erytreą zarządzali Brytyjczycy. W 1952 r. na mocy rezolucji ONZ kraj wszedł w skład Etiopii jako prowincja autonomiczna i pozostał nią do roku 1962. W latach 60. XX w. w Erytrei zaczęły się rodzić poglądy i ruchy niepodległościowe. Nasiliły się one po zmianie statusu na prowincję Etiopii. Ruchy te były wspierane przez kraje arabskie oraz Chiny i Kubę aktywnie wspierające ruchy rewolucyjne. W latach 70. toczyła się tam partyzancka wojna domowa. Partyzanci opanowali dużą część Erytrei. Dwiema największymi grupami partyzanckimi był lewicowy Erytrejski Front Wyzwolenia Narodowego oraz Front Wyzwolenia Erytrei który po 1982 roku z pozycji lewicowo-nacjonalistycznych przeszedł w stronę konserwatywną. Ruch niepodległościowy był zwaśniony i między organizacjami wyzwoleńczymi dwukrotnie doszło do walk zewnętrznych, pierwsza z wojen domowych wybuchła na początku lat 70. druga natomiast na początku lat 80. W konflikcie starły się ze sobą siły Frontu Wyzwolenia i Frontu Wyzwolenia Narodowego który to w drugim z konfliktów został wsparty przez Tigrajski Ludowy Front Wyzwoleńczy z sąsiedniego Tigraj. Obie wojny domowe skończyły się zwycięstwem Frontu Wyzwolenia Narodowego. Sytuacja zmieniła się po przewrocie w Etiopii w wyniku którego obalono monarchię i utworzono komunizujący rząd wojskowy. Rząd wojskowy z pomocą ZSRR i Kuby odzyskał całą prowincję. W latach 80. ruchy niepodległościowe wybuchły na nowo. W 1981 r. wojska etiopskie opuściły północną część prowincji. W 1993 r. przeprowadzono referendum, w wyniku którego Erytrejski Ludowy Front Wyzwolenia ogłosił niepodległość Erytrei (czerwiec 1993). W tym samym miesiącu przeprowadzono wybory prezydenckie, które wygrał Isajas Afewerki. Front Wyzwolenia Narodowego odrzucił lewicową ideologię okresu partyzanckiego i przyjął nowy program centrowo-nacjonalistyczny. W 1997 r. uchwalono nową konstytucję. W 1998 w wyniku sporów o wytyczenie granicy między dwoma państwami wybuchła wojna erytrejsko-etiopska. Zakończyła się porozumieniem zawartym w Algierze 12 grudnia 2000. Od tego czasu strefa graniczna jest patrolowana przez siły pokojowe ONZ. Pod koniec roku 2005 Erytrea zmusiła ONZ do ewakuowania ze swojego terytorium żołnierzy z Europy i Ameryki (zgodziła się na pozostanie żołnierzy z krajów Azji i Afryki). W 2008 roku odbył się konflikt graniczny między Dżibuti i Erytreą który pozostał nierozstrzygnięty. Podczas wojny w Somalii Erytrea wsparła kilkutysięcznym oddziałem Unię Trybunałów Islamskich.     Asmara Katedra świętego Józefa w Asmarze