Historia tenisa

Początków tenisa ziemnego historycy doszukali się w starożytnym Egipcie. O tym, że już w tamtych czasach popularna była gra polegająca na odbijaniu piłki dłonią, bądź innym przyrządem, mogą świadczyć rysunki umieszczone na murach starożytnych świątyń datowane na 1500 rok przed naszą erą. Wtedy był to jednak jedynie element religijnych ceremonii. Niektórzy historycy twierdzą również, że nazwa tenis wzięła się od starożytnej miejscowości Tennis nad Nilem, a słowo rakieta od arabskiego słowa „rahat” oznaczającego dłoń. Dalszych śladów gry o podobnych zasadach szukać należy w literaturze starożytnych Greków i Rzymian. Według historyków Grecy zapożyczyli tą grę właśnie od Egipcjan lub Persów i nazwali ją „sphairistike”, co można przetłumaczyć jako „gra piłką”.  Inni twierszą, że początki tenisa wiążą się ze średniowieczną grą uprawianą przez mnichów w europejskich klasztorach. W tej wersji tenisa piłkę uderzało się dłonią, stąd grę tę nazywano jeu de paume (pol. gra dłonią). Grę tę zaczęto określać mianem prawdziwego lub królewskiego tenisa. Wkrótce potem wprowadzono do użytku skórzane rękawice, te natomiast zastąpiły w XVI w. prototypy pierwszych rakiet. Pierwsze piłki do tenisa były wykonane z drewna. Z czasem ustąpiły one pola lepiej odbijającym się skórzanym piłkom wypełnionym celulozą.  Gra szybko zyskiwała na popularności zwłaszcza we Francji, gdzie spopularyzowali ją członkowie rodziny królewskiej, oraz w Anglii, której królowie Henryk VII oraz Henryk VIII byli zapalonymi graczami i rozkazali budować korty w całym kraju. Według legendy to właśnie Henryk VIII „wymyślił” serwis (ang. service), czyli uderzenie rozpoczynające wymianę – ponieważ król był zbyt gruby, by móc podrzucić piłkę do góry robili to za niego służący (ang. servants). Narodziny współczesnej gry Tenis w obecnej postaci może być wywodzony z dwóch różnych źródeł. Między 1859 a 1865 major Harry Gem wraz ze swoim przyjacielem Augurio Parerą opracowali grę będącą mieszanką sportów rakietowych i baskijskiej gry peloty. Pierwsze mecze tenisowe rozgrywali na trawniku do gry w krokieta w posiadłości Gema w Birmingham. W 1872 razem z dwoma miejscowymi lekarzami, Fredericiem Haynesem i Arthurem Tomkinem założyli pierwszy na świecie klub tenisowy w Leamington Spa. W grudniu 1873 major Walter Clopton Wingfield opracował podobną grę, w którą grano podczas przyjęć w ogrodzie jego walijskiej posiadłości Nantclwyd.  Walter Clopton Wingfield W 1874 roku major opatentował tę grę nadając jej grecką nazwę sphairistike, znaną również jako lawn tennis. Do jej opisu Wingfield zapożyczył znaczną część francuskiego słownictwa stosowanego w tenisie królewskim: Tenis wywodzi się od francuskiego tenez będącego formą trybu rozkazującego od czasownika tenir oznaczającego Gramy!/(Zaraz) serwuję! Rakieta pochodzi od słowa raquette, które z kolei wywodzi się z arabskiego rakhat, oznaczającego dłoń Równowaga (ang. deuce) pochodzi od francuskiego wyrażenia à deux le jeu, oznaczającego „gem dla obu”, czyli równowagę. Uważa się, że love, czyli zero, pochodzi od holendersko-flamandzkiego rzeczownika lof, oznaczającego honor lub francuskiego rzeczownika l'oeuf, oznaczającego jajko, którego kształt przypomina zero. Sposób punktacji w gemie – kolejno 15, 30, 40 pochodzi od francuskich liczebników quinze, trente oraz quarante, które łączy podobna wymowa końcówek, lub od kolejnych ćwiartek zegara (15, 30, 45), przy pomocy których określano wynik w gemie przed pojawieniem się komputerów, przy czym 45 zostało z biegiem czasu uproszczone do 40. Część zasad opisanych w ośmiostronicowej książce Wingfielda Sphairstaike or Lawn Tennis nie przetrwała próby czasu. Boisko do gry, które początkowo miało kształt dwóch trapezów złączonych podstawami od 1877 roku przybrało obecną formę prostokąta. W tym samym roku All England Croquet Club (pol. Wszechangielski Klub Krokieta) dodał do swojej nazwy człon Lawn Tennis przejmując jednocześnie zadanie regulacji przepisów. Powstanie Wielkiego Szlema Cztery najbardziej prestiżowe turnieje tenisowe: Australian Open, Roland Garros, Wimbledon oraz US Open rozgrywane są corocznie odpowiednio w Melbourne, Paryżu, Londynie i Nowym Jorku. Najstarszym z nich jest rozgrywany od 1877 Wimbledon, następnie US Open (1881), Roland Garros (1891), a najmłodszym odbywające się od 1905 Australian Open. Razem te cztery turnieje noszą miano Wielkiego Szlema (ang. Grand Slam). Termin ten zapożyczono z brydża. Każdego roku serię turniejów wielkoszlemowych otwiera Australian Open (druga połowa stycznia). Następne są kolejno French Open – Roland Garros (przełom maja i czerwca), Wimbledon (przełom czerwca i lipca) oraz US Open (przełom sierpnia i września). Wimbledon (1877) Pierwsza edycja The Championships została zorganizowana w 1877 przez All England Lawn Tennis and Croquet Club w celu zebrania pieniędzy na działalność klubu.  Spencer William Gore W turnieju gry pojedynczej mężczyzn wzięło udział 22 zawodników, a jego zwycięzca, Spencer Gore, otrzymał główną nagrodę w wysokości 12 gwinei (ok 50 zł) oraz posrebrzany puchar z wyrytym napisem The All England Lawn Tennis Club Single Handed Champion of the World (pol. Mistrz Świata w grze jedną ręką Wszechangielskiego Klubu Tenisa na Trawie).  W następnym roku turnieju na kortach Wimbledonu został przemianowany na British Championships (pol. Mistrzostwa Brytyjskie), chociaż mogli w nich uczestniczyć zawodnicy z innych państw. W 1884 zainaugurowano turnieje singla kobiet i debla mężczyzn, a w 1913 debla kobiet i gry mieszanej. The Championships od samego początku rozgrywany jest na trawiastych kortach w londyńskiej dzielnicy Wimbledon. Do 1921 mecze odbywały się przy Worple Road, natomiast od 1922 miejsce ich rozgrywania mieści się przy Church Road. Wimbledon rozpoczyna się co roku zawsze w poniedziałek, pomiędzy 20 a 26 czerwca. US Open (1881) Dama w stroju tenisowym, 1881 Inauguracyjna edycja U.S. National Championship (pol. Krajowych Mistrzostw Stanów Zjednoczonych) została rozegrana w 1881 w Newport w stanie Rhode Island. Brali w niej udział tylko mężczyźni. Tenisistki po raz pierwszy pojawiły się na U.S. National Championship w 1887. W celu standaryzacji przepisów i organizacji turniejów 21 maja 1881 powołano United States National Lawn Tennis Association (obecne United States Tennis Association – Związek Tenisa Stanów Zjednoczonych). Z początkiem ery open nazwę turnieju zmieniono na US Open. Od 1881 do 1974 turniej odbywał się na kortach trawiastych kolejno w Newport (1881- 1914), nowojorskim Forest Hills (1915 – 1920), Filadelfii (1921 – 1923), a w 1924 wrócił do Forest Hills. W 1975 nawierzchnię trawiastą zamieniono na ceglaną. W 1978 miejsce rozgrywania US Open przeniesiono do Flushing Meadows, czemu towarzyszyła zmiana nawierzchni na korty twarde (odmiana DecoTurf). US Open rozgrywany jest co roku na przełomie sierpnia i września. Roland Garros (1891) Tenis był z początku sportem uprawianym głównie w krajach anglojęzycznych, w którym dominowali przedstawiciele USA oraz Wielkiej Brytanii. Poza światem anglojęzycznym tenis był popularny we Francji, gdzie w 1891 rozegrano pierwszą edycję Championnat de France (pol. Mistrzostw Francji). W 1925 dokonano zmiany nazwy na Championnats Internationaux de France (pol. Międzynarodowe Mistrzostwa Francji), a w 1928 na Tournoi de Roland Garros (pol. Turniej im. Rolanda Garrosa, prekursora francuskiego lotnictwa).  W krajach anglojęzycznych turniej nazywany jest French Open, natomiast w samej Francji powszechna jest nazwa Roland Garros. Od samego początku turniej rozgrywany jest w Paryżu, przy czym od 1928 jego scenerią są korty ziemne kompleksu tenisowego im. Rolanda Garrosa. French Open (Roland Garros) rozgrywany jest co roku na przełomie maja i czerwca. Australian Open (1905) Turniej Australian Open po raz pierwszy rozegrano w 1905 jako Australasian Championships (pol. Mistrzostwa Australazji). Ze względu na niedogodne położenie geograficzne Australii oraz termin rozgrywania turnieju przypadający w okolicach Bożego Narodzenia przez wiele lat w turnieju nie brali udziału czołowi tenisiści świata. Sytuacja ta uległa zmianie dopiero w latach 80. XX w. Turniej pod swoją obecną nazwą jest znany od 1969, kiedy przemianowano go z noszonej od 1927 nazwy Australian Championships (pol. Mistrzostwa Australii). Lokalizacja turnieju ulegała przez lata licznym zmianom: pierwszą edycję rozegrano w australijskim Melbourne, drugą w nowozelandzkim Christchurch, a następne w australijskich Sydney, Adelaide, Brisbane i Perth oraz nowozelandzkim Hastings. Od 1972 turniej odbywa się regularnie w Melbourne (od 1972 do 1987 na Kooyong Stadium, a od 1988 w Melbourne Park). Przenosiny na Melbourne Park wiązały się ze zmianą nawierzchni z trawiastej na korty twarde odmiany Rebound Ace. W 2008 ta nawierzchnia została zastąpiona przez szybszą Plexicushion. Turniej rozgrywany jest co roku w drugiej połowie stycznia (trzeci i czwarty tydzień rozgrywek ATP i WTA). W Australii termin organizacji turnieju przypada na sam środek kalendarzowego lata. Mecze rozgrywane są według czasu polskiego późną nocą lub wczesnym rankiem – z racji różnic stref czasowych. Powstanie ITF Początki Pucharu Davisa oraz potrzeba ustanowienia światowej federacji zarządzającej rozgrywkami przyczyniły się do zorganizowania w 1913 w Paryżu konferencji 12 krajowych związków tenisowych. Powołała ona International Lawn Tennis Federation (pol. Międzynarodową Federację Tenisa na Trawie), przemianowaną w 1977 na International Tennis Federation (pol. Międzynarodowa Federacja Tenisowa). Opracowane w 1923 i wprowadzone w życie w 1924 zasady gry ustanowione przez ITF uległy jedynie kilku zmianom – największymi z nich okazały się wymyślony przez Jamesa Van Alena tie-break oraz zastosowanie technologii Hawk-Eye.   Jacques Brugnon Suzanne Lenglen 1921 Suzanne Lenglen i Molla Mallory, 1922, Wimbledon Pierwsze turnieje zawodowe Suzanne Lenglen Głównymi zawodami cykli rozgrywek dla profesjonalistów były turnieje Pro tours oraz Pro Championships, które traktowane jako najbardziej prestiżowe przed nastaniem w 1968 ery open. W czasach poprzedzających erę open najpopularniejsi zawodnicy, tacy jak Suzanne Lenglen czy Vincent Richards, byli zobowiązani kontraktami do udziału w turniejach pokazowych. Kontrakty nakazywały profesjonalistom występowanie w turniejach wskazanych im przez ich promotorów podczas gdy kontrolę nad amatorami posiadały krajowe federacje, np. w 1939 Norman Brookes, prezydent Australijskiej Federacji Tenisowej wolał by reprezentanci Australii w Pucharze Davisa, John Bromwich i Adrian Quist, przygotowywali się do finału tych rozgrywek ze Stanami Zjednoczonymi, niż brali udział w turnieju wimbledońskim. W następnych dziesięcioleciach tenisiści nie mieli praktycznie żadnej władzy nad tym, gdzie i kiedy startują. Pro tours Większość zawodowców brała udział w osobnych zawodach dla profesjonalistów (z których większość stanowiły mecze typu twarzą w twarz) noszące miano pro tours. W 1926 promotor Charles C. Pyle utworzył pierwszy cykl rozgrywek dla zawodowców w ramach którego wybrani amerykańscy i francuscy tenisiści rozgrywali pokazowe mecze przed płacącą za to publicznością. Najbardziej znanymi tenisistami przed II wojną światową byli Francuzka Suzanne Lenglen i Amerykanin Vincent Richards. Gdy zawodnik przeszedł na profesjonalizm nie mógł już brać udziału w turniejach amatorskich. Turnieje zawodowców dopiero w latach 60. XX w. prześcignęły popularnością imprezy pro tours. Pro Championships Poza cyklem pojedynków twarzą w twarz co roku odbywało się kilka turniejów określanych mianem mistrzostw zawodowców (ang. Pro Championships), z których najważniejszym był rozgrywany od 1934 do 1990 na angielskim Wembley Arena Wembley Professional Championship, uznawany do 1967 za nieoficjalne mistrzostwa świata. Prócz niego do najbardziej prestiżowych turniejów zawodowców należały: amerykański United States Professional Championship (w latach 1927 – 1999) oraz francuski French Professional Championship (od 1930 do 1968). Wraz z początkiem ery open zaprzestano rozgrywania French Professional Championship, natomiast mistrzostwa USA i Wielkiej Brytanii zaczęły tracić na znaczeniu aż do zaprzestania ich organizacji w latach 90. XX w. Do 1967 te trzy imprezy są uznawane przez historyków tenisa, takich jak Robert Geist czy Raymond Lee za turnieje Wielkiego Szlema zawodowców. Era open W 1968 naciski mediów doprowadziły do narodzin nowej epoki w historii tenisa, w której uczestnikami turniejów mogli być zarówno amatorzy, jak i profesjonaliści. Tak zaczęła się era open, w której najlepsi zawodnicy byli w stanie zarabiać na życie jedynie z gry w tenisa. Tenis przestał być grą elitarną, a dzięki transmisjom telewizyjnym stał się nośnikiem reklamy. Pierwszym turniejem wielkoszlemowym rozegranym po wprowadzeniu tych zmian było francuskie Roland Garros. Utworzenie cyklu Grand Prix W 1967 większość zawodowców była związana kontraktami z WCT bądź NTL. Do wyjątków należeli m.in. Lew Hoad, Luis Ayala czy Owen Davidson. National Tennis League (NTL) kierowane przez George’a McCalla Członkami NTL byli: Rod Laver, Roy Emerson, Ken Rosewall,   Ken Rosewall Andrés Gimeno, Pancho Gonzales Pancho González   i Fred Stolle. World Championship Tennis (WCT) zarządzane przez Dave’a Dixona (którego zastąpił Lamar Hunt) Do WCT należeli: John Newcombe,   John Newcombe Tony Roche, Nikola Pilić, Roger Taylor, Pierre Barthès, Butch Buchholz, Cliff Drysdale i Dennis Ralston. Dennis Ralston Zawodowcy związani byli ze swoimi promotorami kontraktami i nie zawsze mogli startować w turniejach, w których chcieli. W 1968 zawodnicy zrzeszeni w WCT nie wzięli udziału w Roland Garros, natomiast członkowie NTL zbojkotowali Australian Open. Zarówno zawodnicy WCT, jak i członkowie NTL zrezygnowali z występu we French Open w 1970. Aby nie dopuścić do powtórzenia się w przyszłości takiej sytuacji, International Lawn Tennis Federation (poprzedniczka International Tennis Federation) przychyliła się do propozycji Jacka Kramera, jednego z najlepszych zawodników lat 40. i 50. XX wieku, który zaproponował stworzenie cyklu turniejów, w których premie pieniężne byłyby rozdzielane na podstawie systemu punktowego. Pierwszym turniejem cyklu Grand Prix był rozegrany w Bournemouth w kwietniu 1970 British Hard Court Championships. W ramach pierwszej edycji cyklu rozegrano łącznie 27 turniejów, w tym trzy wielkoszlemowe: Australian Open, Roland Garros i US Open. Brali w nim udział niezależni profesjonaliści oraz niektórzy zawodnicy związani kontraktami. Rywalizacja pomiędzy WCT i ILFT oraz powstanie ATP Pierwsze turnieje pod kuratelą WCT odbyły się w lutym 1968, natomiast pierwsze imprezy organizowane przez NTL rozegrano w marcu 1969. Wiosną 1970 NTL zostało wchłonięte przez WCT. Australian Open było organizowane przez WCT podczas gdy pozostałe turnieje Wielkiego Szlema należały do cyklu Grand Prix. Konflikt pomiędzy zarządzającym turniejami Grand Prix ILTF a WCT był tak silny, że Rosewall, Gimeno, Laver, Emerson i inni zawodnicy WCT nie wystąpili w 1971 w US Open. Walkę między ILTF i WCT zakończyło w 1972 nałożenie przez ILTF zakazu gry w turniejach cyklu Grand Prix od stycznia do czerwca na zawodników posiadających kontrakty. Podczas rozgrywanego we wrześniu 1972 US Open grupa tenisistów założyła Association of Tennis Professionals (ATP), czyli organizację mającą chronić interesy jej członków przed ILTF, WCT oraz federacjami krajowymi. Integracja W 1978 seria Grand Prix połączyła się cyklem WCT, by stworzyć jeden wspólny cykl turniejów. W 1982 WCT opracowało nowy system rankingowy zbliżony do tego, którym od 1978 posługiwało się ATP, i odłączyło się od serii Grand Prix. Niepowodzenie nowego cyklu WCT spowodowało, że głównymi zawodami w sezonie stały się rozgrywki Grand Prix, nad którymi władzę sprawowało Men's International Professional Tennis Council (MIPTC), później przemianowane na Men's Tennis Council (MTC). Początek ery open, utworzenie międzynarodowego cyklu rozgrywek oraz wysokie przychody ze sprzedaży praw telewizyjnych przyczyniły się do tego, że tenis rozprzestrzenił się po całym świecie i przestał być postrzegany jedynie jako rozrywka dla wyższych klas anglojęzycznego społeczeństwa. ATP World Tour W 1990 kierowane przez Hamiltona Jordana Association of Tennis Professionals (Stowarzyszenie Tenisistów Profesjonalych) zastąpiło MTC jako ciało zarządzające męskimi rozgrywkami zawodowców. W ten sposób powstał cykl ATP World Tour. Wraz z początkiem 1990 roku dziewięć najbardziej prestiżowych imprez nie tworzących Wielkiego Szlema stało się znanych jako tzw. Super Nine (Wspaniała Dziewiątka), później przemianowane na Masters Series. W tym samym czasie zrezygnowano z nazwy Grand Prix. Dwanaście mniej prestiżowych turniejów otrzymało rangę International Series Gold, natomiast pozostałe (około 60) utworzyły kategorię International Series. W 2000 wszystkie turnieje wielkoszlemowe oraz Masters Series stały się jedynymi turniejami, do udziału w których zobowiązani byli czołowi zawodnicy świata. Zawodnicy ci otrzymywali automatycznie miejsca w drabinkach tych turniejów, a zdobyte w nich punkty stały się głównym źródłem punktów w rankingu dla najlepszych zawodników na świecie. W 2009 dokonano reorganizacji systemu rankingowego ATP – turnieje Masters Series zmieniły kategorię na ATP World Tour Masters 1000, zawody International Series Gold (obecnie jest ich jedenaście) otrzymały status ATP World Tour 500, natomiast wszystkie pozostałe imprezy utworzyły kategorię ATP World Tour 250. Liczba przy nazwie ATP World Tour oznacza ilość punktów rankingowych przyznawanych zwycięzcy całego turnieju. Zawodowy tenis kobiecy Za początek zawodowego tenisa kobiecego można uznać rok 1926, w którym rozegrana została seria meczów pokazowych pomiędzy Suzanne Lenglen a Mary K. Browne, zwyciężczyni US Open od 1912 r. do 1914 r. W latach 1950 – 1951 Bobby Riggs podpisał kontrakty z Betz oraz Gussie Morgan na start w cyklu pro tour razem z Jackiem Kramerem oraz Pancho Segurą. Do idei zawodowstwa kobiety powróciły w 1967 gdy Billie Jean King, Ann Jones, Françoise Durr, oraz Rosie Casals podpisały kontrakty z promotorem George’em McCallem na dołączenie na dwa lata do pokazowego tournée z udziałem ośmiu mężczyzn. Po powstaniu w 1972 ATP promotor Jack Kramer zaprosił do udziału w turnieju Pacific Southwest Championships również zawodowe tenisistki, jednak zaproponował im jedynie 7,5 tysiąca dolarów w puli nagród, podczas gdy pula turnieju męskiego wynosiła 50 tys. dolarów. Kiedy Kramer odmówił zwiększenia puli Billie Jean King oraz Rosie Casals nawoływały od zbojkotowania imprezy. Zamiast tego Gladys Heldman, wydawca magazynu World Tennis, zorganizowała odrębny turniej sponsorowany przez firmę tytoniową Virginia Slims. Nowy cykl turniejów o nazwie WT Women’s Pro Tour rozgrywano w latach 1971-72. Oferował on pule nagród znacznie przewyższające te, które były do rozdysponowania w innych turniejach zawodowych, jednak z drugiej strony stał się przyczyną licznych konfliktów z USLTA. Konflikt rozwiązało przejęcie kontroli nad zawodami touru przez amerykańską federację tenisową podczas gdy Virginia Slims zajęło się sponsorowaniem pojedynczych turniejów. W 1973 US Open jako pierwszy turniej wielkoszlemowy dokonał zrównania pul nagród w turniejach gry pojedynczej. Billie Jean King, jedna z najbardziej zasłużonych orędowniczek na rzecz rozwoju rozgrywek kobiecych w historii, w latach 1971-72 zarobiła na korcie ponad 100 tys. dolarów. Dzięki słynnej Battle of the Sexes (Bitwie płci), jej pokazowemu meczowi przeciwko Bobby'emu Riggsowi rozegranemu we wrześniu 1973, King pomogła kobiecemu tenisowi przykuć uwagę mediów. Powstałe w 1973 Women’s Tennis Association (Stowarzyszenie Tenisistek Profesjonalnych, WTA) pełni rolę naczelnego ciała zarządzającego zawodowymi rozgrywkami kobiet. Jest ono organizatorem cyklu imprez WTA Tour, których zwieńczeniem jest Turniej Mistrzyń – WTA Tour Championships. Tenis ziemny na igrzyskach olimpijskich Tenis był jedną z dziewięciu dyscyplin w ramach których rywalizowali sportowcy podczas pierwszych nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w 1896. Rozegrano wtedy turnieje gry pojedynczej i podwójnej mężczyzn. Cztery lata później na igrzyskach zadebiutowały tenisistki. Tenis wypadł z programu igrzysk po roku 1924 z powodu konfliktu pomiędzy ILTF oraz MKOL. Wrócił do niego w 1988 podczas olimpiady w Seulu (w Meksyku w 1968 i w Los Angeles w 1984 był dyscypliną pokazową), a decyzję o włączeniu go do igrzysk podjął przewodniczący MKOl, Juan Antonio Samaranch, wyrażając przy tym zgodę na udział w turnieju olimpijskim zawodników zrzeszonych w profesjonalnych federacjach. W ramach igrzysk rozegranych w Pekinie w 2008 rozegrano turnieje gry pojedynczej i podwójnej mężczyzn oraz kobiet. W 2009 roku władze Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego poinformowały, że podczas igrzysk w Londynie w 2012 odbędą się również zawody gry mieszanej (rozgrywane po raz ostatni w 1924). Podczas igrzysk w 1896, 1900, 1904, 1988 i 1992 przegrani z półfinałów otrzymywali brązowe medale. W pozostałych latach rozgrywano mecze o trzecie miejsce. Od igrzysk w Atenach w 2004 osiągnięcia w igrzyskach olimpijskich są nagradzane punktami rankingowymi. Tenis w Polsce Na ziemiach polskich tenis pojawił się pod koniec XIX wieku. Do 1910 roku rozwijał się głównie jako elitarna rozrywka towarzyska. Zabory spowodowały odrębny rozwój tego sportu w trzech dzielnicach Polski.  W momencie odzyskania niepodległości zaczął się nowy okres w historii polskiego tenisa. Sekcja tenisowa KS Warta Poznań zorganizowała w 1919 roku pierwszy ogólnopolski turniej tenisowy w kraju – o mistrzostwo Wielkopolski. W 1921 powstał Polski Związek Lawn Tenisowy, w tym samym roku odbyły się pierwsze Mistrzostwa Polski.   Pierwszym oficjalnym startem międzynarodowym był udział drużyny polskiej w Pucharze Davisa w roku 1925. Pierwsze drużynowe Mistrzostwa Polski rozegrano w 1927, natomiast międzynarodowe mistrzostwa Polski odbyły się po raz pierwszy w 1931.  Pod koniec lat dwudziestych pojawiły się pierwsze indywidualności wśród mężczyzn (Ignacy Tłoczyński    Ignacy Tłoczyński (z lewej) i Józef Hebda)    Józef Hebda nawiązujące równorzędną walkę z czołówką europejską. Wśród kobiet przed rokiem 1939 największe sukcesy odnosiła Jadwiga Jędrzejowska.    Jadwiga Jędrzejowska podczas Międzynarodowego Turnieju na kortach Chiswick w Londynie w 1938 W sierpniu 1945 reaktywowano Polski Związek Tenisowy (z nazwy usunięto słowo „Lawn”), a we wrześniu odbyły się XIX narodowe mistrzostwa Polski. Reaktywowany związek zgłosił swoje członkostwo w ILTF i udział w rozgrywkach Pucharu Davisa, o który już w 1947 rozegrano pierwsze spotkanie. W 1950 roku pojawia się nowa konkurencja mistrzostw kraju, a mianowicie zawody halowei. W latach 1950-1956 zawieszono działalność PZT, a jego agendy przejęła Sekcja Tenisowa Głównego Komitetu Kultury Fizycznej. W marcu 1957 ponownie reaktywowano Polski Związek Tenisowy. W latach pięćdziesiątych pojawiali się utalentowani tenisiści – Władysław Skonecki, Jan Radzio, Andrzej Licis i Józef Piątek. Grę na międzynarodowym poziomie w latach sześćdziesiątych demonstrował Wiesław Gąsiorek.    Wiesław Gąsiorek W II połowie lat siedemdziesiątych do światowej czołówki wdarł się Wojciech Fibak.    Wojciech Fibak, 1982 W latach dziewięćdziesiątych najwyżej notowanymi tenisistkami w rankingu WTA Tour były Katarzyna Nowak i Magdalena Grzybowska. W początkowych latach XXI wieku czołowymi postaciami polskiego tenisa są m.in. siostry Agnieszka i Urszula Radwańskie, Klaudia Jans-Ignacik,  Alicja Rosolska,  a wśród mężczyzn debliści Mariusz Fyrstenberg  i Marcin Matkowski,  Łukasz Kubot oraz Jerzy Janowicz. Wśród polskich tenisistów największe sukcesy odnosili: Jadwiga Jędrzejowska (1912–1980) – finalistka Wimbledonu 1937, U.S. National Championships 1937 oraz French Championships 1939, mistrzyni deblowego French Championships 1939; dwukrotnie wygrywała plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego polskiego sportowca roku (1936–1937). Wojciech Fibak (ur. 1952) – finalista Masters 1976 i zwycięzca deblowego Australian Open 1978, czterokrotny ćwierćfinalista turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej; w całej karierze wygrał 15 turniejów singlowych i 52 deblowe. Łukasz Kubot (ur. 1982) – ćwierćfinalista Wimbledonu 2013, zwycięzca deblowego Australian Open 2014.   Agnieszka Radwańska (ur. 1989) – mistrzyni WTA Finals 2015, finalistka Wimbledonu 2012, zdobywczyni Pucharu Hopmana 2015, najwyżej sklasyfikowana Polka w historii rankingu WTA (2. miejsce w 2012). Jerzy Janowicz (ur. 1990) – pierwszy polski półfinalista turnieju wielkoszlemowego w grze pojedynczej (Wimbledon 2013), zdobywca Pucharu Hopmana 2015.