KFC Man

Pułkownik Harland David Sanders (1890-1980) był amerykańskim biznesmenem, najbardziej znanym z założenia sieci fast foodów serwujących kurczaka czyli Kentucky Fried Chicken. Był również ambasadorem marki i symbolem firmy. Jego nazwisko oraz wizerunek do dziś są stosowanymi symbolami sieci restauracji.

Po uzyskaniu tytułu pułkownika Kentucky w 1950 roku, Sanders zaczął nosić bródkę i ubierać się w czarny surdut (później zamieniony na biały garnitur), charakterystyczny krawat, imitując wizerunek południowego gentlemana sprzed wojny secesyjnej. Ostatnie 20 lat swojego życia pokazywał się publicznie tylko w tym zestawie odzieżowym. Wybielał również wąsy i bródkę, aby dopasować je do swoich siwych włosów.

HUMOR

LAWENDA

Lawenda (Lavandula L. ) – rodzaj roślin z rodziny jasnotowatych. Obejmuje ponad 40 gatunków. Pochodzą one z obszaru śródziemnomorskiego od Wysp Kanaryjskich po Indie. Gatunkiem typowym jest Lavandula spica L.. Wiecznie zielone krzewy o wonnym zapachu. Liście przeważnie kutnerowate o szarym zabarwieniu. Kwiaty drobne, purpurowe lub niebieskawe, zebrane w kwiatostany na długiej szypule. Posiadają podsadki. Gatunki Lavandula angustifolia Mill. – lawenda wąskolistna, l. lekarska Lavandula antineae Maire Lavandula aristibracteata A. G. Mill. Lavandula atriplicifolia Benth. Lavandula bipinnata (Roth) Kuntze Lavandula bramwellii Upson & S. Andrews Lavandula buchii Webb & Berthel. Lavandula ×cadevallii Sennen Lavandula canariensis Mill. Lavandula ×chaytoriae Upson & S. Andrews Lavandula citriodora A. G. Mill. Lavandula coronopifolia Poir. Lavandula dentata L. – lawenda francuska Lavandula dhofarensis A. G. Mill. Lavandula erythraeae (Chiov.) Cufod. Lavandula galgalloensis A. G. Mill. Lavandula gibsonii J. Graham Lavandula hasikensis A. G. Mill. Lavandula ×intermedia Emeric ex Loisel. Lavandula lanata Boiss. Lavandula latifolia Medik. Lavandula ×limae Rozeira Lavandula macra Baker Lavandula mairei Humbert Lavandula maroccana Murb. Lavandula minutolii Bolle Lavandula multifida L. – lawenda wielodzielna Lavandula nimmoi Benth. Lavandula pedunculata (Mill.) Cav. – lawenda szypułkowa Lavandula pinnata L. f. Lavandula pubescens Decne. Lavandula qishnensis Upson & S. Andrews Lavandula rejdalii Upson & Jury Lavandula rotundifolia Benth. Lavandula saharica Upson & Jury Lavandula samhanensis Upson & S. Andrews Lavandula setifera T. Anderson Lavandula somaliensis Chaytor Lavandula stoechas L. Lavandula sublepidota Rech. f. Lavandula subnuda Benth. Lavandula tenuisecta Coss. ex Ball Lavandula viridis L'Her. Zastosowanie Rośliny kosmetyczne uprawiane dla eterycznych olejków wykorzystywanych w kosmetyce. Lawendę wąskolistną uprawia się na szeroką skalę we Francji (głównie w Prowansji), Anglii, Ameryce Południowej. Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne Roślina lecznicza Roślina miododajna Stosowane są przeciwko molom odzieżowym, które odstraszają swoim zapachem. Ciekawostki Symbolika średniowiecza kojarzyła bladoliliową lawendę z duchowymi zaletami Matki Boskiej. Chorwacka wyspa Hvar znana jest również jako „lawendowa wyspa”, ze względu na sadzoną masowo lawendę, która jest jednym z głównych źródeł dochodów wyspy. Lavendula croatia należy do najszlachetniejszych odmian w Europie, przewyższając swą jakością nawet lawendę prowansalską.

Drezno

Drezno – miasto we wschodnich Niemczech, na Pogórzu Zachodniosudeckim, położone nad Łabą, stolica kraju związkowego Saksonia.

 

 
Analiza śladów archeologicznych wskazuje na to, że zasiedlenie obszaru, na którym powstało miasto, nastąpiło już w epoce kamienia. 
W dokumentach zachowanych z 1206 nadmieniono po raz pierwszy istnienie Drezna, które następnie awansowało do rangi miasta-rezydencji Elektorów Rzeszy oraz króla.
W 1987 miasto miało 519,8 tys. mieszkańców. Spadek liczby ludności wynika między innymi ze znacznej migracji do krajów związkowych na zachodzie kraju.
Drezno pełni rolę gospodarczego i kulturalnego centrum Saksonii. Stanowi duży węzeł komunikacyjny (lotnisko międzynarodowe), z ośrodkami przemysłu maszynowego, produkcji klisz fotograficznych, przemysłu chemicznego i farmaceutycznego. Miasto jest ośrodkiem turystycznym, zwanym „miastem baroku” lub „Florencją Północy”, znajduje się tu wiele zabytków i muzeów, słynna jest Galeria Obrazów (Gemäldegalerie Alte Meister). Znajduje się tu również fabryka samochodów Volkswagen. Drezno jest obok Lipska centralnym miastem obszaru metropolitalnego centralnych Niemiec, w którego skład wchodzi też dziesięć innych miast z krajów związkowych Saksonii, Saksonii-Anhalt i Turyngii.

Zabytki

Doszczętnie zniszczone w czasie II wojny światowej i odbudowane tylko częściowo miasto posiada, pomimo swojej długiej i bogatej historii, niewielką część dawnej historycznej zabudowy. Do najważniejszych odbudowanych zabytków należą:

• Zamek (Dresdner Schloss)

 

• Zwinger, rokokowy zespół pałacowy

 

• Albertinum

 

• Katedra Świętej Trójcy, dawniej Kościół Dworski (Hofkirche)

 

• Kościół Marii Panny (Frauenkirche)

 

• Kościół Świętego Krzyża (Kreuzkirche)

• Opera Sempera

• Malowidło ścienne „Orszak książęcy” (Fürstenzug)

 

• Großer Garten – park barokowy

• Tarasy Brühla

 

• Synagoga w Dreźnie-Johannstadt
• Pałac Japoński
• Pałac Cosela

 

• Sekundogenitur

• Yenidze

 

• Pałac Taschenberg
• Pałac Kurlandzki
• Pałac Beichlingena
• Johanneum
• Kościół Trzech Króli
• Kościół św. Anny
• Sukiennice ze Studnią Dinglingera
• Kościół w Loschwitz

 

• Nowy Ratusz
• Hôtel de Saxe

Muzea i galerie sztuki

• Muzeum Kraszewskiego w Dreźnie w domu pisarza

 

• Państwowe Zbiory Sztuki w Dreźnie

• Gabinet Miedziorytów w Dreźnie w Zamku w Dreźnie

• Galeria Nowych Mistrzów w Albertinum
  Galeria Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie w Zwingerze
  Grünes Gewölbe w Zamku w Dreźnie – galeria sztuki i skarbiecRüstkammer w Zwingerze – zbrojownia, która jest zbiorem różnych historycznych broni; w jej zbiorach znajdują się także insygnia Augusta II Mocnego Komnata Turecka
  
• Muzeum Wojskowo-Historyczne Bundeswehry
• Niemieckie Muzeum Higieny
• Muzeum Policji

Aforyzm

Przepis Magdy Gessler - Knedle

Przepis Magdy Gessler

Czas przygotowania 1 godz.

ziemniaki 700 g mąka pszenna 350 g jajka 2 śliwki węgierki 500 g bułka tarta 1/2 szklanki masło 70 g cynamon do posypania cukier, sól do smaku

Ugotować obrane ziemniaki. Gorące przecisnąć przez praskę, wystudzić. Owoce rozkroić i usunąć pestki. Masę ziemniaczaną wyłożyć na podsypaną mąką stolnicę, zrobić w niej dołek, wbić do środka jajka, dodać szczyptę soli i mąkę. Wyrobić ciasto. Uformować z ciasta grube wałki, pociąć na kawałki. Każdy kawałek rozpłaszczyć na okrągły placek. Na środku każdego placuszka kłaść śliwkę bez pestki, zawinąć ją w ciasto i utoczyć okrągłe knedle. Zagotować wodę w dużym rondlu. Dodać szczyptę soli. Knedle gotować dwie-trzy minuty po wypłynięciu na powierzchnię wody. Wyjąć łyżką cedzakową. Podawać z cukrem i bułką tartą zrumienioną z masłem, oprószone cynamonem.

 

Prakolczatka

Prakolczatka (Zaglossus bruijnii) – gatunek jajorodnego ssaka z rodziny kolczatkowatych (Tachyglossidae). Długość zakrzywionego do dołu ryjka tego gatunku może przekraczać 20 cm. Na jego końcu znajduje się maleńki otwór gębowy. Oczy są małe, położone blisko siebie. Tak jak u innych kolczatkowatych samica składa jajo, wprost do wylęgarki - okresowo rozwijającej się torby na brzuchu. Największy stekowiec, powolny; w razie zagrożenia zwija się w kulę jak jeż. Kolce są często ledwo widoczne spod długiego, czarnego futra. Na terenie Unii Europejskiej obowiązuje całkowity zakaz handlu tym gatunkiem. Długość ciała 45–77 cm Ogon około 6 cm Masa od 5 do 16,5 kg Tryb życia słabo poznany, przypuszcza się, że wiodą samotniczy tryb życia. Status ochronny krytycznie zagrożona wyginięciem, ostatnio obserwowana w warunkach naturalnych w latach 80. XX wieku. Występowanie Nowa Gwinea. Okaz opisany przez Kristofera Helgena i współpracowników (2012) może dowodzić, że jeszcze co najmniej na początku XX wieku gatunek występował też na północnym zachodzie Australii.

Moloch straszliwy

Moloch straszliwy (Moloch horridus) – mała (22 cm) jaszczurka z rodziny agamowatych zamieszkująca zachodnioaustralijskie pustynie. Jej ciało pokrywają sterczące pionowe łuski oraz pomarańczowobrunatne plamy, co nadaje jej groźny wygląd. Jej pokarmem są mrówki. Rozród jajorodny. Długość ciała 15 - 20 cm. Prowadzi naziemny tryb życia. Chociaż niezbyt często widywany (po części dzięki dobremu kamuflażowi) płowy, brunatny lub szary moloch straszliwy jest jaszczurką, którą rozpoznaje się natychmiast po jej przysadzistym kształcie, kolczastej „zbroi” i powolnym sposobie poruszania, któremu towarzyszy charakterystyczne kołysanie się w przód i w tył. Ostre kolce pokrywają całe jego ciało, a najdłuższe znajdują się na głowie i grzbiecie. Małe ciernie są nawet na nogach i stopach. Taka kolczasta osłona jest niezbędna, ponieważ w odróżnieniu od innych jaszczurek spędza podczas żerowania, sporo czasu w jednym miejscu, co wystawia go na widok drapieżników i naraża na ich atak. Z racji miejsca na którym przesiaduje, kolców używa również do pochłaniania wody. Krople wody spadające na jego ciało są odprowadzane do pyska za pomocą kanalików pomiędzy jego kolcami. Podobnie jak frynosoma szerokonosa, z którą łączy go podobny tryb życia, żeruje w ciągu dnia, gdy mrówki są w ciągłym ruchu. Na jeden posiłek pochłania ich do 250, łowiąc je wysuwanym językiem. Latem samica składa od 3 do 10 jaj do podziemnej jamy. Moloch żyje wyłącznie na pustyni. Jeśli jest za gorąco, chroni się – szybko zakopując się w piasku. Jaszczurka może całe tygodnie obejść się bez źródła wody: para wodna skraplająca się na jego kolcach, spływa wprost do jej pyszczka.

San Juan

San Juan – stolica Portoryko, wolnego państwa stowarzyszonego z USA. Miasto jest położone w północno-wschodniej części wyspy Portoryko, nad Oceanem Atlantyckim. San Juan jest najważniejszym portem tego państwa, a także centrum gospodarczym, kulturalnym i turystycznym. Przemysł chemiczny, maszynowy, elektroniczny i spirytusowy. Ważny ośrodek turystyki na Antylach. Dzielnica z czasów kolonialnych nazywana Stare San Juan jest pełna zabytków. Na północno-zachodnim cyplu znajduje się El Morro – strategicznie położona hiszpańska forteca, pilnująca kiedyś wejścia do portu.  Od El Morro po obu stronach ciągną się umocnienia, m.in. zbudowany w 1539 roku fort Castillo del Morro na samym przylądku, San Cristóbal z XVII wieku na północnym brzegu, chroniąca przed atakami z lądu i na południowym La Fortaleza (El Palacio de Santa Catalina) z 1533 roku. Między tymi dwiema fortecami oddalonymi od siebie o jakieś półtora kilometra znajduje się Stare Miasto wpisane w roku 1983 na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Można na nim zobaczyć liczne kościoły (m.in. katedrę św. Jana Chrzciciela z 1525 roku) oraz wiele budynków użyteczności publicznej.

Nalewka

Pierwsza nalewka była ponoć dziełem ojca medycyny, Hipokratesa, stąd napój z wina i miodu z dodatkiem przypraw nazywano "Hipokrasem". W VIII wieku n.e. arabscy alchemicy otrzymali pierwszy w historii bimber. Po doprawieniu produktu ziołami i miodem rozpowszechniali go jako aqua vitae. Mimo tego, iż sekret produkcji spirytusu był pilnie strzeżony, w XIII wieku receptura została opisana przez Arnauda de Villeneuve'a. Gdy okazało się, że alkohol wzmacnia lecznicze działanie wielu ziół, zaczęto chorym zapisywać alkoholowe nalewki. W XVI wieku we Włoszech powstała pierwsza nalewka przeznaczona do zwykłej konsumpcji. Było to rosoglio, spirytus z olejkiem różanym (w Polsce znane pod nazwą rosolis – do lat 50. XX wieku podawano go dzieciom przy różnych schorzeniach – po łyżeczce). Kolejne znane likiery i nalewki to: Charteuse, wyprodukowane w opactwie La Grande Charteuse w 1605 roku oraz Benedyktynka, wyprodukowana przez benedyktynów z Normandii. W szybkim czasie nalewki i likiery zyskały wielką popularność w Europie, a każdy naród miał charakterystyczny dla siebie trunek. Do Polski moda na nalewki (lub kordiały, jak je niegdyś zwano) dotarła prawdopodobnie wraz z Henrykiem Walezym. Tutaj zaczęto też wyrabiać napój zwany krupnikiem. Wkrótce w apteczce każdego polskiego dworku stało kilka gatunków nalewek, a receptury przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie, często dopiero w testamencie. Nalewka - Benedyktynka Benedyktynka lub Benedyktyn jest to światowej sławy likier wytwarzany w Francuskim klasztorze benedyktynów w Fécamp. Receptura sporządzona została przez włoskiego mnicha przebywającego w klasztorze benedyktynów w Normandii, w zamyśle twórcy likier ten miał być lekarstwem na malarię. W oryginalnym składzie zawiera wyciągi z ponad 40 ziół i rozmaitych korzeni, między innymi goździków, cynamonu, majeranku, kolendry dzięgielu, gałki muszkatołowej, szafranu, lawendy, mięty i melisy. Nalewkę o podobnych właściwościach smakowych i leczniczych, wzmacniających, uspokajających i wspomagających trawienie, możecie zrobić w domowych warunkach według poniższego przepisu. Składniki: Po płaskiej łyżeczce: Goździków Cynamonu Majeranku Mięty pieprzowej Tymianku Korzenia rabarbaru Piołunu Szafranu Kwiatu lawendy 250 g cukru 1 l wody 500 ml spirytusu Przygotowanie: Wszystkie zioła (oprócz lawendy i szafranu) wraz z cukrem wsypać do słoja i zalać wodą i spirytusem, wymieszać i odstawić na godzinę. Po tym czasie dodać szafran i lawendę, odczekać piętnaście minut, a następnie przefiltrować i przelać do butelek. Przechowywać w piwnicy przez co najmniej trzy miesiące.

Honda Jazz

Honda Jazz nowej generacji debiutuje w specyfikacji dla Europy   Nowy Jazz trzeciej generacji to hatchback zbudowany w oparciu o stworzoną przez Hondę globalną platformę segmentu B. Auto ma się odznaczać zbliżoną do pozostałych modeli Hondy stylizacją nadwozia i wnętrza, a także charakteryzować przestronnym i funkcjonalnym wnętrzem.  Nowy model zachował klasyczną sylwetkę Jazza, ale jego nadwozie otrzymało odważniejsze linie. Jest typowy azjatycki pas przedni bardzo ciekawie wymodelowany tył z lampami zachodzącymi na słupki. Zastosowanie opracowanej przez Hondę globalnej platformy segmentu B pozwoliło powiększyć kabinę pasażerską. Nadwozie w stosunku do poprzednika wydłużyło się o 95 mm, a rozstaw osi urósł o 30 mm. Pojawił się system składania siedzeń Magic Seats znany z Civica, a to zapewnia wiele możliwości konfiguracji foteli i powiększania warunków do przewozu bagaży. Na takie rozwiązanie pozwoliło zastosowanie płaskiego zbiornika paliwa umieszczonego pod przednimi fotelami. Honda przyłożyła się wykończenia, bo użyte materiały są lepszej jakości. Nowość to system multimedialny Honda Connect, korzystający z 7" ekranu dotykowego, oferujący dostęp do przeglądarki internetowej. Pojemność bagażnika przy siedzeniach ustawionych w standardowej pozycji to 354 litry. Po złożeniu kanapy dzielącej się w stosunku 60:40 pojemność wzrasta do 884 litrów. Pod maskę trafi silnik benzynowy 1.3 litra i-VTEC z serii Earth Dreams Technology. Jego moc 102 KM (przy 6 000 obr./min). Standardowo motor będzie połączony z 6-biegową przekładnią manualną, a opcjonalnie z automatyczną przekładnią CVT. Zawieszenie to tradycyjna konstrukcja kolumn MacPhersona z przodu i belka skrętna typu H z tyłu. O bezpieczeństwo zadba sporo systemów, jakich Honda Jazz nigdy wcześniej nie miała. Pakiet systemów Advanced Driver Assist System z kamerą oraz radarem średniego zasięgu, to rozbudowana gama zaawansowanych rozwiązań. . Autor: Rafał Mądry Agencja foto: Honda, zdjęcia własne.