Historia Karpacza

Historia Karpacza Historia Karpacza jest bardzo interesująca ale też baaardzo długa, dlatego nie da się jej opowiedzieć w kilku zdaniach, tym samym nie pomijając najważniejszych faktów z dziejów miasta. Poniżej został przedstawiony przekrojowy zarys historii tego fascynującego miasta: Już w XII wieku w bezpośrednim sąsiedztwie Górnego Karpacza, na obszarze wschodniej części Pogórza Karkonoszy, żyły plemiona pogańskie w pobliżu góry Grabowiec (784 m n.p.m.). Na zachodnim zboczu tej góry tryska źródło, które zwano “Świętym źródłem” i stanowiło ono miejsce pogańskiego kultu wody oraz cel licznych pielgrzymek. Pogańskie wierzenia związana z piciem wody z tego źródełka przetrwały po dzień dzisiejszy - każdy kto nabierze wody do ust i przeskoczy na jednej nodze 7 razy wokół kapliczki św. Anny (wybudowana w XIV w. w pobliżu źródła) spełnią się jego życzenia oraz będzie szczęśliwy w miłości. Z czasem osada rozrastała się - związane z nią informacje z końca XIV w. i początku XV w. mówią o działalności górników, poszukiwaczy skarbów a także drwali dostarczających drzewa na budulec. Pierwsze zbudowania o charakterze osad leśnych miały miejsce na terenie dzisiejszego Karpacza w dzielnicy Płóczki (zw. “Zarzecze”), w Karpaczu Górnym, na Wilczej Porębie oraz w centrum miasta. Karkonosze w pewnym okresie przerodziły się w swoiste Eldorado. Pierwszymi poszukiwaczami złota i kamieni szlachetnych na tych terenach byli Walończycy, którzy przez tubylców postrzegani byli jako czarownicy. Rejonem szczególnie chętnie odwiedzanym przez poszukiwaczy złota była Sowia Dolina. Powyżej niej, na Skalnym Stole, na kamieniu,wyryte są znaki walońskie (mały krzyż o równych wszystkich ramionach oraz trzy litery: “SWp” a obok dwa skrzyżowane górnicze narzędzia), które miały prowadzić do miejsc bogatych w cenny kruszce. Prawdopodobnie do Sowiej Doliny, jeszcze przed Walończykami, docierali Celtowie, a świadczyć o tym mają typowe kształty starych szybów górniczych oraz nazwy geograficzne zawierające wyraz „Eule” czyli zniekształcone celtyckie określenie ,Jilo-va”, które oznacza złoto. Początki powstania miasteczka Krummhubel (Krzywa Góra), czyli Karpacz, sięgają XVI w. Jej pierwszymi mieszkańcami, a zarówno założycielami, byli smolarze, którzy pierwsi postawili tu swoje domy. Początkowo miasteczko liczyło 15 domów i posiadało także karczmę sądową. Na początku XVII wieku zbudowano już ok. 24 domów (teren zabudowy sięgał do obecnej siedziby władz miasta) i liczba ta stale rosła. Do tradycji Krummhubel należało święto zwane “Kiermasz” - przez trzy dni lata odbywały się uliczne zabawy, w których mieszkańcy miasta uczestniczyli tańcząc, śpiewając lub grając w karty. W czasie trwania tego święta obowiązywały pewne przywileje jak np. policja nie miała prawa nikogo aresztować.  W 1800 roku do Krummhubel przyjeżdżają pierwsi turyści, kuracjusze i inni wędrowcy. Władze lokalne, wykorzystując ten fakt wprowadzają profesję przewodnika górskiego i tragarza lektyk. Miasto staje się największym ośrodkiem przewodników i tragarzy lektyk w całych Karkonoszach a dzięki ich staraniom drukowano pierwsze afisze reklamujące wędrówki górskie. Do oryginalnej pamiątki zbieranej przez turystów podczas wędrówek po Karkonoszach należał fiołkowy kamień - był to glon koloru rdzawo-czerwonego, który pokrywał skały na Śnieżce, który pod wpływem ciepła (np. w wyniku tarcia) wydzielał zapach fiołków. Ceny glon niestety nie przetrwał do czasów obecnych. Na przełomie XIX i XX wieku w Krummhubel znajdowało się 14 hoteli oraz tyle samo zajazdów.  W 1897 roku miasto przeżyło ogromną katastrofę - po długotrwałych opadach deszczu wylały rzeki i górski potoki. Miasta uległo prawie całkowitemu zniszczeniu i przez dwa tygodnie było odcięte od świata. Po tym zdarzeniu zbudowano zaporę przeciwrumoszową na rzece Łomnicy (1910-1915). Tworzyła ona niewielkie jeziorko zaporowe, gdzie latem można było pływać na kajakach lub rowerach wodnych a zimą jeździć na łyżwach. Dzięki zaporze powstał także sztuczny wodospad, który stał się atrakcją turystyczną.  Po naprawieniu zniszczeń po powodzi turystyka staje się najważniejsza dziedziną życia mieszkańców Krummhubel. W 1935 roku miasto staje się popularnym ośrodkiem sportów zimowych a także miejscowością letniskową. Powstają duże i dobrze wyposażone hotele, pensjonaty czy schroniska górskie. Przybywający tu licznie turyści mogą korzystać z licznych atrakcji turystycznych, miasto dysponuje bowiem skocznią narciarską, narciarskim torem zjazdowym i slalomowym, torem saneczkowym bobslejowym i lodowym, basenem kąpielowym, kortami sportowymi, hala sportową, boiskiem sportowym. Karpacz pełnił także funkcję uzdrowiskową - zalecano tu pobyt osobą cierpiącym np. na bladość, nerwowość, serce, złą przemianę materii.  Wybuch II Wojny Światowej hamuje ruch turystyczny a cała regionalna produkcja zostaje dostosowana do potrzeb wojskowych. Krummhubel staje się miejscem docelowym całego arystokratycznego towarzystwa bombardowanej stolicy Niemiec. W mieście powstają obozy pracy dla jeńców-oficerów m.in. z Polski - jeden z takich obozów funkcjonował na terenie obecnego stadionu sportowego.  Po wojnie Karpacz zaczyna odżywać, na nowo rozwija się turystyka wysokogórska, do miasta zaczynają zaglądać zagraniczni turyści. Od lipca 1945 roku wszystkie niemieckie napisy musiały zniknąć - dotyczyło to także nazw ulic. Ludność polska zaczęła nadawać miejscowością nazwy według własnego pomysłu, do tej inicjatywy dołączyły także miejscowe urzędy. W wyniku takiego działania Karpacz miał równocześnie kilka nazw - Sterlingowo-Drogosławice-Krzywa Góra. O obecnej nazwie zadecydowali miłośnicy gór - krakowianie i zakopianie, którzy jako pierwsi Polacy osiedlili się w Karpaczu.   Karpacz otrzymał prawa miejskie w 1960 roku. Po przemianach ustrojowych w latach ‘90 Karpacz przeżywa swoje odrodzenie, następują intensywne przemiany w infrastrukturze turystycznej i paraturystycznej, które przyczyniają się do wzrostu znaczenia miasta jako kurortu atrakcyjnego pod względem turystycznym i wypoczynkowym.